دمی با حافظ
هزار دشمنم ار می کنند قصد هـلاک
گرم تو دوستی از دشمنان ندارم باک
مرا امیـد وصال تو زنده مـی دارد
و گر نه هر دمم از هجر تست بیم هلاک
نفس نفس اگر از باد نشنوم بویش
زمان زمان چو گل از غم کنم گریبان چاک
رود به خواب دو چشم از خیال تو هیهات
بود صبور دل اندر فـراق تو حاشاک
اگر تو زخم زنی به که دیگری مرهم
و گر تو زهر دهی به که دیگری تریاک
عنان مپیچ که گر می زنی به شمشیرم
سپر کنم سر و دستت ندارم از فتراک
ترا چنانکه تویی هر نظر کجا بیند
به قدر دانش خود هر کسی کند ادراک
بامداد شاهرود . صفحه 3 . پیش شماره 2
7/8/1390
به چشم خلق عزیز جهان شود حافظ
که بر در تو نهد روی مسکنت بر خاک